Het vuurwerk knalt boven onze hoofden uiteen en drijft weg met de wind. Het is Quatorze Juillet, de nationale Franse feestdag. Aan het kleine Bretonse haventje van Le Croisic staat een circus en er lopen drommen mensen langs de kade. We zitten op een klein terrasje, de vuurpijlen vlak boven ons. Tien minuten, dan wordt het weer donker en zoeken de vakantiegangers hun huisjes en campings op. Ik reken af en steek de bon weg.

Weer terug op de redactie, hoor ik dat de driemastschoener Oosterschelde in het najaar vanuit Auckland in Nieuw-Zeeland Kaap Hoorn gaat ronden. Van mijn vrouw mag ik. Van de redactie ook. De weken tot half oktober veranderen in een jacht naar informatie over twee werelddelen, een halve wereld weg. Aan teksten over Kaap Hoorn geen gebrek, maar Nieuw-Zeeland is een ander verhaal.
Tussen de bedrijven door houd ik de gezinsboekhouding bij. En zo passeert ook de rekening van het vuurwerk-terras in Le Croisic. Ik kijk nog eens en verstar. Het cafeetje aan de haven heette Cap Horn...

El Nino
De regen glijdt half oktober langs de bovenlichten van de salon van de Oosterschelde. Bij de mastvoet lekt het. De Nieuw-Zeelanders klagen, want het regent al weken achtereen. Enige troost is, dat het voorjaar voor de deur staat.
Bij aankomst ligt in het maritiem museum een stapel boeken klaar over Nieuw-Zeeland en Kaap Hoorn. Na een stuk of vijf boeken slaat de jetlag toe, de rest gaat mee naar boord, waar enkele bemanningsleden er induiken. De foto's van de vroegere grote zeilschepen, hun dekken constant onder water, wekken de meeste indruk. Wat staat ons te wachten?
Het maakt discussies los over El Niño, de grote oceaanstroom op de Peruviaanse kust, die dit jaar weer warmer dan normaal zal zijn. In vroeger jaren betekende dat verwoesting van de visbestanden voor de kust en beïnvloedde de stroom het weer tot in het Verre Oosten en Australië. In Californië bereidt men zich al voor op overvloedige regenval en zware winden. Ook de lange duur van de bosbranden in Indonesië schijnt ermee te maken te hebben. Misschien regent het daarom ook wel zo lang in Auckland.
We weten niet of het ook invloed heeft in ons veel zuidelijker vaargebied. Zullen de overwegende westenwinden er staan, of moeten we rekenen met vertragende wind uit oostelijke hoeken? Normaal gesproken moeten we één tot anderhalve knoop stroom mee hebben, maar staat die westenwinddrift er nu wel?

Nat, maar vrolijk
Op zondag maken we een trip met genodigden van onder meer P&O Nedlloyd, als dank voor wat zij voor het bezoekende schip hebben gedaan. Een deel van de bemanning maakt onderwijl een uitstapje naar het vulkanische eiland Rangitoto en wordt later met de bijboot opgepikt. Vrolijk stel, die Nieuw-Zeelanders. Hoog aan de wind bij zes Beaufort stuift het nogal op het voordek. Ondanks hun natte pakken blijven ze lachen. Hoe natter, hoe mooier. Ze vinden het echt leuk.

We zijn straks met 23 mensen aan boord, achttien mannen en vijf vrouwen, onder wie negen bemanningsleden. Onverwacht snel heeft stuurman Pieter Brantjes het wachtschema op papier staan. Drie wachten; vier uur op, acht uur af. Rood, wit en blauw. Puur toeval. De gasten komen uit Frankrijk, Duitsland, Nieuw-Zeeland, België en Nederland. Bevaren en minder bevaren. Joke, Wil en de Belg Claude voeren eerder op de Oosterschelde, sommigen dragen shirts van andere grote zeilschepen. De Duitser Heinrich heeft een logboek van een trip naar Antarctica op een Duits schip in 1993. De windkrachten varieerden van blakte tot tien Beaufort, de wind zat soms in de oosthoek. We zullen zien.

Ex-Nederlanders
We liggen dichtbij het centrum van Auckland, met ongeveer een miljoen inwoners de grootste stad van Nieuw-Zeeland. De in totaal 3,5 miljoen inwoners wonen in meerderheid op het noorder eiland, het zuider eiland fungeert met zijn spectaculaire natuur en Alpen als een vakantiegebied in de achtertuin.
De stad is een mengeling van oude en nieuwe gebouwen. Ze telt talloze clubs van Nederlandse emigranten, die vrijwel allemaal over de vloer zijn geweest. De Nederlanders, die ik spreek, zeggen echter allemaal vooral Nieuw-Zeelander te zijn en weinig contact met andere Nederlanders te hebben.
De vroegere emigranten hebben het niet makkelijk gehad. Wie niet op eigen houtje aankwam, kreeg een contract met bijvoorbeeld de spoorwegen. Eerst een paar jaar werken aan het spoor, dan mochten ze hun eigen gang gaan. Weglopers werden opgespoord. Volgens een emigrant, die er zo'n dertien jaar zit, zijn de meeste oudere emigranten redelijk af. Ze hebben het huis vrij en hun pensioen dus zo'n beetje op het droge. Maar dat is de stoffelijke kant. Tussen de oren is het wat anders. Veel ouderen hangen - nog of opnieuw sterker - aan het thuisland en lezen bladen als de Dutch Weekly ('kroonprins reddende engel in vlammenzee', veenlijk in Fries natuurgebied', 'walkman voor personeel Assens bedrijf', 'Nederland een van de meest criminele landen ter wereld').