Hoewel er minimaal twee reisbureaus zijn in Nederland die niet anders doen dan reizen per vrachtschip verkopen, schijnt dit niet zo'n bekend gegeven te zijn. Bijna iedereen vraagt tenminste hoe we daar aan komen.

Het was ook een toevalstreffer dat we dit ontdekten. Toen we vorig jaar door de haven van Rotterdam voeren met een rondvaartboot, stond er op een schip WWW.SAFMARINE.COM. Voornamelijk omdat het woord SAFMARINE mij voor een raadsel stelde, typte ik dat een keer in toen ik on line was. Het bleek South African Marine te betekenen en tot mijn verbazing zag ik dat zij passagiers meenamen.
Dat leek ons allebei wel wat, alleen vonden wij allebei 12 personen een gevaarlijk aantal. Aan de ene kant te veel en aan de andere kant te weinig. Als er in zo'n gezelschap lastpakken zitten zit je niet op een schip, dan zit je in de boot. Dus werd het surfen, faxen en bellen, net zolang tot we een reis gevonden hadden waarbij wij de enige passagiers zouden zijn.

Dat gaf de nodige problemen want een derde reisbureau bleek opgeheven toen wij daar wilden boeken; het andere deelde ons mee dat de reis die wij wilden niet kon doorgaan omdat het schip uit de vaart was genomen. Ik kwam via via op een Duitse site terecht, maar toen ik de reis bij hen wilde boeken stootte ik op taalproblemen en cultuurverschillen, met name waar het de annuleringsverzekering betrof.
Na drie maanden regelmatig het net afgestroopt te hebben kwam ik uit bij Sea Travel Holidays in Zwolle. De door ons uitgezochte reis - die we al die tijd al wilden - werd daar geboekt.

Het telefoontje uit Zwolle
We zouden oorspronkelijk op zaterdag 28 juli vertrekken, maar we wisten al weken tevoren dat het schip dusdanig van zijn schema was geraakt, dat we rond de eerste augustus vertrokken. Rond die datum begonnen we te telefoneren en tot 31 juli(dinsdag) 12.30 uur, waren we ervan overtuigd dat we 's woensdags rond 10.00 uur aan boord zouden moeten zijn. Op dat tijdstip, tijdens de laatste voorbereidingen, kwam het telefoontje uit Zwolle, dat we om 17.00/18.00 uur werden verwacht. Gelukkig was Theo van Kooten, die ons zou brengen en halen, op dat moment thuis. Snel alles ingepakt en naar Rotterdam.

dinsdag 31-7-2001; 20.50 uur
Sinds ca 17.30 zijn wij aan boord van de Sybille. Van Kooten heeft ons hierheen gebracht, en dat is maar goed ook. Met name het laatste stuk zou ik er heel wat slechter hebben afgebracht. Manoeuvreren tussen snel rijdende vrachtauto's... slagbomen die hij zonder meer geopend kreeg. Kortom, wat hem in een half uurtje lukte, daar zou ik zeker 3x zo lang over hebben gedaan. Hij parkeerde ook niet op de parkeerplaats, maar pal naast het schip.
En bovendien lukte het hem om ons aan boord te krijgen, wat mij zonder GSM helemaal niet gelukt zou zijn. Er was geen loopplank en de Sybille lag voor de helft achter een kade die met een verrijdbare muur was afgesloten. Nadat Theo een 10-tal minuten op het schip was geweest, kwam hij ons halen. Ook Jamie-Lee is nog even mee aan boord geweest. We hebben in de mess met de kapitein zitten praten, en dan krijg je gelijk allerlei instructies voor noodsituaties. Van Kooten nam afscheid en wij gingen onze hut opzoeken.
Een drietal vertrekken: zitkamer met koelkast en TV(?) een slaapvertrek met een kooi, kastjes en lades en een heel compacte badkamer met WC. Voordat we naar boven gingen kregen wij nog een maaltijd voorgezet van gebakken aardappelen met spiegeleieren. Vreemd maar wel lekker!

dinsdag 31-7-2001; 21.40 uur
Ze zijn het schip aan het lossen, alles ontgaat ons volledig. Het schip deint lekker. Voorlopig is de planning dat we rond 05.00 uur vertrekken, er schijnt nog van alles te kunnen gebeuren.

Het is koud aan boord, dat komt van de airco. En we mogen zowat nergens roken, alleen op de brug, maar in de havens ook niet buiten. Ons beddegoed zit nog in de droger, Boy gaat dat dadelijk halen en dan brengt hij gelijk mineraalwater mee. Het water uit de kraan is drinkbaar, maar de kapitein kan dat niet aanraden. Morgen moeten we even vragen of ze iets kunnen doen aan de TL in de zitkamer, want die onweert. Ik vraag me af of ik niet veel te weinig warme kleren bij me heb. En mijn zwempak? Of ik dat nodig zal hebben? Ik weet het niet.

donderdag 2-8-2001; 08.35 uur
Over gisteren kan ik misschien beter zwijgen....

Om 03.15 uur werd ik wakker omdat de motoren op volle toeren begonnen te werken en toen ik uit de patrijspoort keek zag ik dat we vaarden. Mijn slaap weerhield me ervan om te gaan kijken.

Na een heerlijke nachtrust ben ik overenthousiast gaan ontbijten en vervolgens doodziek op de hut teruggekomen. Ik denk dat het aanschouwen van het ontbijt van de stuurman - zuurkoolstamp met twee gebakken bokworsten - ook een beetje bijdroeg aan het feit dat ik de zitkamer helemaal heb ondergekotst en vervolgens de badkamer ook nog eens. De rest van de dag ben ik voornamelijk horizontaal gebleven. Boy volgde mijn voorbeeld, alleen, die blééf kotsen. Halverwege Noordzee-Skaggerak wilde hij 'eraf'......

Vanochtend ging het al een heel stuk beter. Ik heb een beetje ontbeten beneden in de mess, en zelfs voorzichtig koffie gedronken. Boy gaat ook voorzichtig ontbijten, momenteel slaapt hij. Ik ben al twee keer op de brug geweest. Als we vanavond in Oslo zijn zal ik vragen om een emmertje en een borstel voor de vloerbedekking. Ik heb 'college' gehad over wind en golven en over 'alte Wellen'. Daar schijnen wij zo ziek van te zijn geweest. Een storm boven Schotland, en die golven krijgen, hoe verder ze uitrollen, steeds meer kracht. Die raakten de boot in de flank en zorgden voor nogal wat beweging.

Ik wilde dat Boy wakker werd en het fototoestel laadde. Ik wil een hele bende foto's van de brug.

De booreilanden van gisteren zijn mij meest ontgaan. Als je nu buitenkijkt zie je alleen meeuwen en nog een schip, de Helga Vjel die ook naar Oslo vaart, de Chicita uit België die naar Göteborg vaart met fruit, Deense vissers en kwallen. Het water is erg rustig nu, maar de bewegingen blijven slaapverwekkend.

donderdag 2-8-2001; 10.45 uur
Boy is boterhammen aan het halen, straks gaan we voorzichtig beneden eten. Wij hebben zojuist, met vereende krachten, de camera geladen. Het was heel lang geleden dat Boy dat voor de laatste keer had gedaan. Ik wil van alles aan de kapitein vragen: Hoe lang we in Oslo blijven... Ik wil kunnen zitten, buiten. Boy wil graag Cola en ik moet nog iets hebben om mijn 'ongelukje' op te ruimen.

donderdag 2-8-2001; 12.45 uur
We hebben heerlijk gegeten: Een lekker uiensoepje, bloemkool, vlees en gepofte aardappel met een ijsje na. We hebben allerlei foto's gemaakt op het schip en dadelijk gaan we lekker buiten zitten. Achter de vertrekken van de kapitein zit een nis met daarin twee kleine bankjes met een tafeltje ertussen.

donderdag 2-8-2001; 17.10 uur
We hebben een heerlijke middag gehad. Ik heb wat zitten lezen, en mijn nagellak verwijderd, Dat gaat niet aan boord, stukken nagel en -lak vliegen om mijn oren. Dus lak eraf en kortvijlen die hap. We hebben onze ogen uitgekeken in het Oslofjord: andere schepen, groot, klein en heel klein; mooie bewoonde eilandjes; veel zon. We kwamen echt ogen tekort.

donderdag 2-8-2001; 22.40 uur
We hebben als avondeten heerlijke lasagna gehad, gedoucht en dan Oslo in. Dat ging met hindernissen want de haven bleek - sinds gisteren nota bene - tussen 1800 uur en 0630 uur gesloten te zijn. Met hulp van de havenpolitie zijn we uit de hekken gekomen en later op de avond ook weer binnen. Alleen moesten we daarvoor de poort gebruiken die het verst van de stad vandaan lag en mijn benen waren al zo moe. Van de hele dag staan, en van het evenwicht bewaren, denk ik.

Junks en Jesusfreaks
Na een wandeling door een naargeestige omgeving, langs twee vikingschepen die in de haven lagen en door middel van een bailey-brug over de snelweg, kwamen we bij een kroeg, waar we op het terrasje zijn gaan zitten. Er was een tramhalte en een kiosk, met een park erachter. Toen we daar een poosje zaten merkten we dat we recht tegenover de lokale junk-verzamel & -hangplek terecht waren gekomen. Toch voelden we ons absoluut niet onveilig of zo.
Nadat ik een beetje was uitgerust gingen we wat verder Oslo in. Hele brede winkelstraten, verrassend veel mensen op de straat, zo laat nog. We hebben ansichtkaarten gekocht en terwijl Boy bij een kiosk op zijn beurt stond te wachten voor postzegels zat ik op een bankje te kijken naar een show van Jesusfreaks. Zo te zien hetzelfde merk als onze buren thuis.
En jawel, daar kwam één van die zotte meiden met een krantje langs en probeerde me te bekeren. Dan is het toch wel gemakkelijk als je de taal niet spreekt. Even later ontdekten we een schitterend terrasje in een park. Beweegbare daken; overal geraniums en dergelijke, een leuke fontein en veel beelden, schitterend. Het was wel duur, maar op het gebied van verteringen hebben we natuurlijk een heel voordelige vakantie uitgezocht, dus dat maakt dan ook niks uit.

We hebben een taxi terug naar de haven genomen en die chauffeur heeft voor ons de politie gebeld die ons weer binnen liet. We zijn recht naar bed gegaan, maar ik kan niet slapen. Toen heb ik maar drie van de vier ansichtkaarten zitten schrijven. Ik kan maar niet beslissen voor wie de vierde wordt, Boy's moeder zei dat ze niet hoefde, dus ik denk dat ik de vierde naar mijn baas stuur. Ik heb maar meteen verteld dat we zeeziek zijn geweest.
Van twee mensen die eigenlijk ook een kaart moeten (waaronder Van Kooten) heb ik de postcodes niet. Dat had ik nog willen opzoeken maar door het hectische vertrek is dat erbij ingeschoten. Nou ga ik stiekem een shagje roken in de badkamer en nog eens proberen te slapen.

vrijdag 3-8-2001; 00.40 uur
Ik slaap dus nog niet. Een paar 'Kapitein Koek'-jes gegeten voor het geval dit veroorzaakt wordt door honger, nog een stiekem shagje en dan weer eens proberen.

vrijdag 3-8-2001; 11.45 uur
Wakker van de wekker om 07.00 uur na een nacht van hazeslaapjes. Bij het ontbijt hoorden we dat de kapitein (de ouwe) was wezen passagieren met de machinist en rond 0400 uur was teruggekomen. Om 8 uur wilde de stuurman hem wakker bellen, wat niet lukte. Met veel moeite heeft de machinist de stuurman ervan weerhouden om een alarm-manoeuvre te houden. Die stuurman is stagiaire, en hoewel hij niet echt een onaardig mens is, proef je dat het niet echt botert tussen de ouwe en hem.

We hoorden dat zij ook last hadden gehad bij het terugkeren naar het schip. Zij zijn onder politie-toezicht over het hek geklommen. Die politie was toevallig aanwezig want die brachten een bende Russen naar de haven.

Wij hebben hem het visitekaartje aangeboden van de bewakingsman die ons erin en eruit had gelaten, voor een volgende gelegenheid, maar dat sloeg hij af: 'Am nächsten Mal habe ich meine eigene Schlüssel, der ist etwa so grosz (45 cm) und damit mach ich so und so und so.' Maakte hij een beweging met zijn handen als met een betonschaar..

Na het ontbijt - Toast Hawaii - met de taxi naar het Vigelandspark, verschrikkelijk indrukwekkend, met geen woorden te beschrijven. Daarna met een andere taxi naar het City-center, boekwinkel bekeken. Flesje fanta op een kiosk-terrasje en te voet weer terug. De watertank wordt verwisseld, wij kunnen nog één keer doortrekken. Dat is dus voor Boy want die moet een grote boodschap. Dat hoef ik niet, dat hoef ik nooit als ik niet thuis ben.

Oslo als het Diorama in de Efteling
Oslo heeft een hele diepe indruk achtergelaten, niet alleen om doorheen te lopen, maar ook zoals je het ziet als je met het schip aankomt. Het is net het Diorama in de Efteling, waarschijnlijk heeft deze stad ook model gestaan voor een deel ervan. En de springschans niet te vergeten!

Als we hier vanavond nog zijn maak ik foto's vanaf de brug. Overdag is het uitzicht ook wel mooi, maar niet zo indrukwekkend.

vrijdag 3-8-2001; 13.20 uur
We hebben ontdekt dat we de kaarten weliswaar hebben gepost, maar dat ik ze had geschreven en ondertekend, en dat ik wel ruimte had gelaten voor de naam van mijn echtgenoot, maar vergeten ben hem te laten tekenen.

Vis gegeten. Voedzaam doch smakeloos.

vrijdag 3-8-2001; 18.50 uur
Dubbel pech dus, want vanavond hadden we kip. We zijn inmiddels in Moss. Na een ontzettend gestuntel op de kade van Oslo, met een prul van een kraan en ontzettend gevaarlijk rijdende lorries, die overal tegelijk vandaan leken te komen zijn we nogal onverwacht vertrokken.

Later hebben we gehoord dat er in de haven waar wij waren twee kranen hebben gestaan. Eén daarvan was aan vervanging toe. Er werd een nieuwe besteld en zodra die onderweg was hebben ze de oude gesloopt.

Toen de nieuwe kraan binnenvoer is die in aanvaring gekomen met de enige kraan die er nog stond. Ergo: helemaal geen (vaste) kranen meer.

Dat onverwachte vertrek dat kwam zo: wij dachten dat we nog wel even zouden liggen, want het hele schip lag in onbalans. Dat zal ongetwijfeld te maken hebben gehad met de slechte kwaliteit van de mobiele (Italiaanse) kraan. Dat we toch vertrokken was mogelijk omdat de ballasttanks werden gebruikt om het schip weer in balans te krijgen.
Ergens tussen 1600 en 1700 uur zijn we weggevaren uit Oslo, geen foto's bij avondlicht dus. Het heeft de hele middag geregend. Net voor het vertrek uit Oslo hadden we weer water.

In Moss is niks te zien en bovendien regent het jonge honden.
"A captain's shower", zei de kapitein toen hij aan bakboord naar buiten moest om het schip aan de kade te leggen. Hier staat tenminste een kraan klaar waar Lee Towers blij mee zou zijn. Het zou een uurtje of drie duren en dan naar Larvik waar de ouwe denkt rond 0200 uur aan te komen. Dan morgen verder naar Kristiansand, ik hoop wel dat we daar wat langer blijven.

vrijdag 3-8-2001; 21.45 uur
Een hele tijd zitten bomen met de machinist. die had niks te doen want de balasttank was aan het leegpompen, en dat kan die pomp wel zelf. Een hele fijne vent met een heel open karakter. We liggen nog steeds in Moss en regenen doet het ook nog steeds.
Terug op kooi bleek Boy klaarwakker te zijn. Hij zei dat hij zou gaan slapen, daarom was ik in de mess gaan zitten lezen. Nou is hij even naar de brug of naar de mess, in ieder geval even roken. Ik heb eindelijk de gelegenheid gehad om de zooi op te ruimen van de eerste dag (...)
Ik durfde het niet terwijl we vaarden, omdat ik bang was dat de lucht mij opnieuw... Toen ik ermee wilde beginnen in Oslo had June, onze kok, geen tijd om een emmer en een borstel te zoeken. En later hadden we geen water!

Het is gelukt met de Biotex die ik bij me had, ruikt nog lekker ook. Nou kan ik morgen de spullen teruggeven aan de kok.

Tafelkleed hangt in de badkamer te drogen. De airco (die Duitsers noemen dat Klima) is nooit aan, het schijnt dat de ouwe het niet fijn vindt. Douchen is bij deze temperatuur tamelijk zinloos!

Met elke nieuwe container in onbalans
Ik ga dadelijk nog eens op de brug kijken wat daar gebeurt. Wat er in onze containers zit, weet ik niet, maar het is wel zwaar! Elke keer als ze er een neerzetten raakt het schip enigszins in onbalans. En dat gebeurt in een heel hoog tempo.

Doorgaans is het in de mess en op de brug heel gezellig. Alleen de stuurman is een vreemde eend in de bijt. Die is stagiaire, en is heel onrustig en druk. Hij is niet onaardig, hoor, alleen hij werkt verstorend voor de sfeer tussen de machinist en de kapitein.
Ik heb nog even het vertrek uit Moss gadegeslagen. De kapitein vertelde dat we, als we oversteken naar Engeland, bijna 6000 ton wegen. Dat is geruststellend! Nu wegen we bijna 8000 ton. Da's heel veel want het schip weegt leeg maar 3150 ton.

Het is inmiddels 22.45 uur en ik ga slapen!

zaterdag 4-8-2001; 19.35 uur
Vanochtend ontbeten met pannenkoek en toen naar de brug. Op school hebben ze me geleerd dat er op het Skaggerak een gemene stroming staat. Hoewel we daar op de heenreis naar Oslo weinig van hebben gemerkt, ben ik daar dus nu achter. Weer zeeziek! Dit keer voel ik het echter aankomen en ik haal de WC. Maar dit keer heb ik ook last van benen die het niet meer doen. Mijn onderbenen weigeren mij nog te dragen. In de wetenschap dat het overgaat, leg ik mij er bij neer, ook letterlijk: ik duik in bed.
Ik neem mij voor om naar de kapitein te gaan en hem het volgende te zeggen: 'Hören Sie mal an: Man hat mir auf die Schule gelernt das die Horizon da sein sol, flach und immer auf dieselbe Stelle. Und es ist Ihre Job um es so zu behalten! Ist das nun verabrednet?'

Van ca. 10.00 uur tot 14.00 uur absent dus ook de hoofdmaaltijd gemist. Karbonaadjes, jammer dus. Om 1700 uur de kok over de rooie gejaagd, want we staan te popelen om in Kristiansand aan wal te gaan. De bemanning is de hele tijd vol lof geweest over dit plaatsje. De gebakken aardappelen met gerookte ham en zuur worden snel, snel naar binnengewerkt, want om 20.00 uur moeten we weer aan boord zijn.
Het was achteraf dus niet slim om de GSM thuis te laten. Aan dat thuislaten lagen twee gedachten ten grondslag: Op zee kun je niet bellen en ik kan nu niet gestoord worden met ieder wissewasje van thuis. Het nadeel echter is dat ik zo ook niet van de wal naar het schip kan bellen om te kijken hoe laat we wérkelijk vertrekken. Dat betekent dat we uit veiligheidsoogpunt soms uren te vroeg terug zijn.

Kristiansand: met liniaal en geodriehoek
Boy en ik vinden Kristiansand niks aan. Er is ruimtelijke ordening gepleegd met een liniaal en een geodriehoek met alleen 90 graden. De oorspronkelijke huizen waren van hout en die zijn dus allemaal afgebrand op een paar na. De nieuwe huizen zijn recht en fantasieloos.
Het enige wat heel leuk is, zijn de straten. Leuk en speels geplaveid en heel bruikbaar. En de aangeklede lantaarnpalen met bloemen. Trouwens ook de kunstwerken hebben een heel andere functie dan bij ons. Die zijn gemaakt om mee te spelen. Bronzen paardjes in een winkelstraat, of marmeren sculpturen waar spelende kinderen geen kwaad mee kunnen. We zijn maar naar een terrasje gegaan, want echt groot is Kristiansand ook niet. En ik ben nog steeds te moe voor wat anders. Mijn kuiten zijn doodmoe en mijn voeten doen zeer. Maar ik heb het er allemaal graag voor over. Het is zaterdagavond, maar gelukkig vinden wij een winkeltje wat open is en daar hebben ze ansichtkaarten. Op een andere plek vinden we postzegels. We hadden pennen bij ons dus nu kunnen we nog kaarten versturen van Boy.

Ik ben een beetje bezorgd over de reis naar Engeland, want nu moeten we voor het eerst een flinke oversteek maken en ik ben al zo ziek geweest.

Dan wandelen we langzaam weer terug. Ons schip ligt nog op dezelfde plaats, maar we hebben wel een probleem: De loopplank is er niet. Zwaaien en loeien helpt, het ding wordt naar zijn plek getakeld en als wij aan boord zijn weer opgehaald. Nagenoeg meteen varen we weg, naar een andere plaats in de haven. Als we 15 minuten later waren gekomen had het daar al gelegen. Dat was ons ook verteld voor we vertrokken.

zaterdag 4-8-2001; 20.20 uur
Ik ben even met de kapitein gaan klessen. Men was aan het laden, het schip lag scheef met de laagste kant aan bakboord. Onwillekeurig liep ik naar de punt van de brugvleugel aan stuurboord, maar het schip ging niet vlak liggen...
Er wordt voor morgen mooi weer verwacht. Dan zijn we op zee de hele dag. Er ontstaat een misverstand: Ik begrijp dat maandag om 14.00 uur de loods aan boord wordt verwacht en dat we rond 16.00 aan wal zullen gaan in Immingham. Daar blijven we liggen - zo begrijp ik dan - tot de volgende ochtend. Later blijkt dat ik er helemaal 12 uur naast zit, maar dat is ook niet vreemd: Er wordt geconverseerd, afwisselend in het Duits en het Engels, en dat is geen van beide onze moer's taal, en het Engels is voor die Duitsers ook niet eigen. Daar komt ook nog eens bij dat het soms knap technisch is en dat is toch wat anders dan: 'Three beer please'. Om 20.25 varen we - naar Engeland.

De hele avond zitten we gezellig met zijn drieën - Boy, ik en de kapitein - te kletsen over van alles en nog wat. Over relaties; echtscheidingen; alimentatie en motorfietsen, over asfalt en nou ja, noem maar op. De kapitein heet Sven Mai en is een heel fijne vent. Hij vertelt de schelmenstreken uit zijn jeugd. Kortom we hebben een heerlijke avond.

Ik heb de patrijspoorten opengezet, dan komt er wat frisse lucht binnen. Mijn (blote) nagels verzorgen en dan eens naar de brug of de mess, in ieder geval naar een plek waar ik mag roken.

zondag 5-8-2001; 06.57 uur
Net wakker. Niet echt ruig water, veel honger. Buitengekeken, 't water lijkt wel een biljartlaken!

zondag 5-8-2001; 08.30 uur
Ik heb ontbeten met roerei en even gekletst met de machinist. Toen ben ik naar de hut gevlogen omdat ik dacht dat ik 'moest'. (Ik 'kan' nooit als ik niet thuis ben.) Ik ga maar weer slapen, Boy is daar al weer mee begonnen.

Hoewel de Noordzee één van de meest druk bevaren zeeën ter wereld is, zien we nauwelijks iets anders dan lucht en water. Later horen we dat dit een vrij ongebruikelijke route is: Kristiansand-Immingham. Vandaar dus. Om 09.50 uur wordt ik vanzelf weer wakker. De zon schijnt en het lijkt een mooie dag te worden.

Piet Hein, de piraat
We besteden de dag met luilakken overal: Op een bankje op het opbouwdek, maar de wind is wel wat fris en het lukt niet om in de zon te blijven. (Zullen we de kapitein vragen zijn koers te wijzigen zodat we in de zon kunnen zitten?) We luieren wat in de hut en zo, boekje lezen. Even kletsen op de brug met de stuurman.
Ach, de man valt niet echt tegen. Hij woont op de Kaapverdische eilanden en vertelt daar over. Hij bevestigt mijn mening dat westerse liefdadigheid niet altijd verstandig is. De Deense regering had hen geld geschonken voor een weeshuis. Alleen, ze hebben geen wezen. Want wezen worden opgenomen in kinderloze gezinnen, zodat die echtparen later verzekerd zijn van dankbare pleegkinderen die voor hen zorgen.
Hij had ook nog een verhaal over iemand die in Nederland vier jaar had gevangen gezeten ivm drugs. Die zorgt nu daar voor de mensen die zichzelf niet financieel kunnen bedruipen. Verder had hij ook nog een heel interessant verhaal over de kolonialisering door Portugal van zijn land: "Und dan kam ein holländischer Criminal......" Dat was dus Piet Hein.
Ach, het is maar vanuit welke hoek je het bekijkt. En uiteindelijk waren de meeste zeehelden gewoon piraten! De man is best aardig maar heel nerveus en druk, en zoals ik al had opgemerkt, hij werkt verstorend op de sfeer tussen de ouwe en de machinist. We zien de hele middag niet meer dan één zeilschip in de verte, zo te zien een wedstrijdzeiler die aan het oefenen is.

zondag 5-8-2001; 18.25 uur

Hele goeie spaghetti gegeten. Tussen de middag was het iets minder: June vindt dat een uur pruttelen lang genoeg is voor stooflapjes. De smaak was wel goed. Ik heb nog even met een sigaret staan afkoelen boven de schroef. Dat is wel lekker. We durven echter geen foto te maken van dat spektakel uit angst voor de camera.
Ik ga in de hut zitten lezen bij een open patrijspoort, net als Boy. Het lukt mij om te ontsnappen aan een gesprek met June, oftewel Cookie, zoals de bemanning hem noemt. Het is een heel lieve man, maar hij is zo moeilijk te verstaan. En bovendien heb ik zo vreselijk met deze mensen te doen, dat het mij moeite kost om dat te verbergen.
Zij werken voor de helft van het geld wat de Duitse bemanning ontvangt en schijnen ook de overuren niet uitbetaald te krijgen. Tijdens het gesprek met de stuurman heb ik dit ook aangehaald. We kregen het over het vluchtelingenprobleem. Ik vind dat je hier mooi ziet hoe zoiets ontstaat. Toen ik op school zat was de Filippijnse bevolking relatief rijk. Zij hadden voldoende te eten en waren erg content met onze afgedragen kleding en afgedankte meubels. Dankzij het grootkapitaal hebben zij allemaal mogen ruiken aan onze welvaart. Tijdens de opbouw van de 'plants' mochten ze zich doodwerken, en bij de exploitatie zijn ze niet nodig. Ze zien hoe de werknemers van bijvoorbeeld Shell leven, en ze hebben allemaal net genoeg geld voor een televisie. Kunnen ze fijn zien hoe ze leven in The Bold and the Beautiful...

Maar goed, ik kan dat niet veranderen.

Sinds de tweede dag spookt er al steeds de herkenningsmelodie van Dirty Dancing in mijn hoofd: I have the time of my life.

zondag 5-8-2001; 20.30 uur
Nog even op de brug. Een leuk spel gespeeld op de computer. Sandra, een stagiaire die in de machinekamer werkt, kwam naar boven en Boy en ik hebben meegespeeld met weekendmillionaires. Ik heb - voor het eerst sinds jaren - een beker thee op, is eigenlijk best lekker. Nu zit de kapitein naar een hele domme -nagesynchroniseerde- film te kijken die in het Engels Office Space heet. Hij is flauw en bovendien is ons Duits niet goed genoeg. Wij knijpen er stiekem tussenuit.

Twaalf knopen
Wij varen nu 12 knopen (thuis uitgerekend dat dat maar 22,22 km per uur is, met de fiets ga je net zo snel!) En dat lijkt best hard. Ook heb ik gevraagd hoe hoog de brug boven de waterspiegel uitsteekt. Het antwoord was: ooghoogte ca 14 meter.
Verder niets gezien dan een pomp-eiland (in het Duits hebben ze twee woorden voor wat wij een booreiland noemen: als ie boort noemen ze het Bohr-Insel en als ie alleen maar pompt en dus klaar is met boren, dan schijnt de gehele installatie te worden vervangen door wat zij Pump Insel noemen. We zien ook nog een zwerm(!) meeuwen, wat tamelijk vreemd is want meeuwen horen niet te doen aan zwermvorming. De kapitein heeft een pest-hekel aan die beesten: 'They shit everywhere!' Alles bij alles een heel leuke luie zondag.

Van de stapel boeken die ik heb meegenomen heb ik er nu eindelijk eentje uit!

maandag 6-8-2001; 01.00 uur
Over een uurtje of acht zit bij Interlab iedereen dus weer gewoon te werken. Zojuist zijn wij een heel druk stukje gepasseerd. Heel veel boten met heel veel lichten op. Ik hoor later dat die voor anker liggen voor de Humber, omdat zij door het tij daar nog niet in kunnen, of soms ook omdat er nog geen plaats voor hen is in de haven.

Ik slaap dus niet. Ik heb gewrichtspijn in mijn schouders, misschien door de primatourtabletten? Proberen te slapen is zinloos want Boy snurkt alsof ie het hele schip aan het doorzagen is.

maandag 6-8-2001; 07.05 uur
Om 01.30 hoorde ik de motor flink vermogen terugnemen. Ik was nog steeds in de veronderstelling dat het nog 12 uur minimaal zou duren voordat we de loods aan boord zouden krijgen en wist totaal niet wat er gebeurde. Toen ik uit de patrijspoort keek zag ik de loodsboot onder mijn raam. Meteen ook realiseerde ik me dat de lichtjes die ik zag geen schepen waren maar land. En dat kon niet vond ik, want als je van Noorwegen naar Engeland vaart kun je geen land zien aan bakboord! Ik ben toen naar de brug gegaan en hoorde dat we al in de Humber voeren.
Geprobeerd om Boy wakker te maken wat dus niet lukte. De kapitein kondigde aan dat het een heel interessante landing zou worden want de sluis waar we door moesten is zo nauw, dat men dat ding 'Golden Locker' is gaan noemen. Dat komt door de enorme bedragen die de verzekeringen hebben moeten uitbetalen wegens schade. Het uitzicht is een sprookje, lichtjes, verlichte rookpluimen. De volgende dag blijkt het bij daglicht helemaal niet zo sprookjesachtig te zijn: Petrochemische Industrie, zo ver als je kunt kijken. En dan nog op zijn Engels ook. Oude vervallen panden, geen enkel grassprietje en echte Engelse regen.

Veel zin om in dit mistroostige weer aan dit mistroostige land te gaan hebben we niet. We hebben ontbeten met stukken bokworst die in olie zijn gebakken. Alleen voor Boy heeft June gezorgd dat er ook scrambled eggs waren, blijkbaar is het hem opgevallen dat ie gisteren zijn bordje een keer leeghad. Een heel attent mens, die kok van ons.

laatste stuk, thuis geschreven
We gaan toch maar. Eerst naar de Seamans' Mission, want daar kun je geld wisselen en we hebben niet één Engels Pond. Alleen Noorse Kronen en DMark. Daar worden we ontvangen met een hartelijk: 'Well how are you love today?' Ons geld wordt keurig omgewisseld, er volgt een hartelijk kletspraatje en de schat belt ook nog een taxi voor ons.
Een heel lieve gehandicapte taxichauffeur brengt ons naar Grimsby, waar een -godzijgedankt overdekt- winkelcentrum is, en vertelt erbij waar hij ons op gaat halen als we hem bellen en ook nog hoelang tevoren we moeten bellen. In eerste instantie lijkt het een heel groot winkelcentrum maar bij nader inzien valt dat knap tegen. Je mag er totaal niet roken, ook niet in de horecagelegenheden! Het duurt dus niet lang of wij zijn even in een pub net buiten het centrum.

Inmiddels hebben we besloten dat we, nu we toch in Engeland zijn, meteen schoenen kopen voor Boy (zijn maat hebben ze niet in Nederland, Engeland heeft veel meer breedtematen) Dus probeer ik te pinnen. Mijn pas wil de muur niet in. Later thuis zal blijken dat mijn pas verneukt is, waarschijnlijk door de magnetische velden van de brug of zoiets. Gelukkig hebben we ook nog Visa en dat gaat wel.
Vriendelijke mensen helpen Boy aan een schitterend paar Wranglers voor nog geen 150 Nederlandse guldens. Dan een kadootje voor de kapitein. Dat is lastiger. Het winkelcentrum bedient een arbeiderspubliek: veel juweliers met grote en pronkerige sieraden, smakeloze kledingwinkels en verder hetzelfde als thuis: Dixons, Boots; T for Telecom-achtige winkels. Alleen M & S heet hier voluit Marks and Spencers en verkoopt ook sokken en ondergoed.
Uiteindelijk vinden we een soort Kopie. Daar hebben ze leuke T-shirts en de kapitein houdt van de Simpsons. We kopen een Homer Sapiens T-shirt. Na nog een keer wat gedronken te hebben in een andere pub bellen we Andy, onze vriendelijke chauffeur. Buiten in de stromende regen wachten we op hem en na een gezellige rit zijn we weer terug bij de Seaman's Mission.
Tussen de druppels door gaat Boy buiten wat foto's maken van het schip vanaf de kade, want daarvoor is dit de laatste gelegenheid. Dat hadden we dus eerder moeten doen! Dan hadden we mooi weer gehad, bijvoorbeeld in Oslo. Maar goed, het lukt toch nog.

Heen en terug zondere schade
We varen weer door die nauwe sluis weg. Als dat gelukt is feliciteer ik de kapitein: heen en terug en beide keren zonder schade. Hij waardeert dat. Het avondeten bestaat uit spareribs, daar heb ik nog nooit de lol van ingezien, maar goed. 's Avonds naar de brug, ik moet René bellen, want het reisbureau heeft gebeld wanneer wij opgehaald moeten worden. De volgende ochtend zullen we al aankomen. We rekenen ons verteer af aan boord. Dat is niet de moeite: 6 flessen mineraalwater en 6 blikjes cola! Wat dat soort dingen betreft is dit een heel voordelige manier van vakantiehouden!

De kapitein krijgt zijn kadootje, de bemanning een vette fooi. De kapitein is het daar oorspronkelijk niet mee eens, die wil dat we die geheel aan de kok geven. Uiteindelijk komen we tot een compromis: de helft gaat naar de kok en de andere helft wordt in de scheepskas gestort en daar wordt - bij gelegenheid - bier voor gegeven.
We blijven nog tot laat op de brug. We varen langs de Engelse kust, dat is mooi. De kapitein legt nog van alles en nog wat uit. Dan krijgen we het over boeken en dan wordt het toch nog een latertje. We spreken af dat hij de volgende ochtend zal bellen net voor de loods aan boort komt. Ik vraag hem hoe laat dat zal zijn, het antwoord is: 7 uur. Dan ben ik al lang wakker, zeg ik en hij lacht me uit.
Om 6 uur sta ik dus op de brug. Het water is helemaal niet zo rustig meer en ik begin te vrezen dat ik ziek thuiskom. Maar het zicht op Rotterdam leidt heel erg af en de komst van de loods ook. Vreemd ineens, na een week weer iemand die jouw taal spreekt!

Rondvaartboten komen niet zover
Da's even wennen. Zo had ik Rotterdam nog nooit gezien. Rondvaartboten komen niet zover. Als ik in de mess aan de machinist vraag wat het ontbijt is, krijg ik de schrik van mijn leven: leverkaas met gebakken ei. Gelukkig valt het mee, wat die Duitsers Leverkäse noemen, noemen wij Ardenner gehakt en dat gaat best als combinatie met gebakken ei.
June krijgt zijn fooi en buigt als een knipmes, brede glimlach. Duidelijk in zijn nopjes. Later komt ie mij ook nog een keer bedanken. Het aanmeren in de Beatrixhaven is weer een knap stukje navigatiekunst. Wij gaan liggen op de plek waar een ander scheepje wegvaart, een binnenschip zo te zien, met hond, auto en woongelegenheid aan boord.

Dan wordt het allemaal heel chaotisch. Van Kooten is er nog niet, die zal wel in de file staan. De nieuwe stagiaire die aan boord komt blijkt de kleinzoon van de reder te zijn en diens oma komt hem brengen. De loopplank ligt niet waar hij normaal ligt maar vanaf het eerste opbouwdek. Daar stallen we de bagage (wat idioot veel, veel te veel meegenomen: Alle boeken ongelezen mee terug. En die kleren: maar ja, je kunt van te voren niet weten wat voor weer je hebt...)
En daar staan we dan. Je kunt die bagage in de haven echt niet onbeheerd achterlaten. Elke keer als we denken dat mijn Daihatsu Move er aankomt blijkt het een Renault Kangoo te zijn van de havendienst. Eindelijk komt van Kooten en we zetten de rommel in de auto. Terug naar de mess voor een kopje koffie, kapitein opzoeken, iedereen nogmaals bedanken en dan: naar huis.

Daar duurt het nog dagen voor ik me optimaal voel, ik heb zeebenen en voel me veel beroerder dan toen ik echt zeeziek was. Dagenlang ben ik een beetje misselijk en draaien de ruimtes.

Maar ik heb een onvergetelijke vakantie gehad: elke avond zere benen en voetzolen van het vele staan en evenwicht herstellen. Twee keer zeeziek. Maar dat heb ik er heel graag voor overgehad.

I had the time of my life, en zo zal ik me deze vakantie nog heel lang herinneren.

Heel veel geleerd over heel veel onderwerpen, zelfs de wet van Buys Ballot, wat mijn leraren op school niet lukte. Een land gezien waar ik nog nooit was geweest.

Als we dit nog een keer doen moet het alleen anders: zorgen dat ik 24 uur voor het verwachte vertrek de koffers compleet ingepakt heb. Wel een mobieltje meenemen. Niet meer vertrekken aan het eind van de vakantie, want het is zo vermoeiend dat je de volgende dag doodmoe op je werk zit (en misselijk). En waarschijnlijk langer, zodat je procentsgewijs niet zoveel van je vakantie kwijt bent aan zeeziekte. Ik hoop dat als we niet meer hoeven te werken, ik dan nog zo goed ter been ben zodat ik op deze manier een heel lange zeereis kan maken!

En als we dit niet meer doen dan zal dat komen door de wetenschap dat dit keer alles zo perfect was, dat we bang zijn dat een volgende keer alles zwaar kan tegenvallen als we het vergelijken met deze reis. De bemanning was vriendelijk en legde ons alles uit wat we vroegen. Als de kapitein doorhad dat bepaalde zaken je interesseerden, dan riep hij je als er iets van je gading te zien was. Het weer zat mee. Het eten was heel smakelijk en goed verzorgd.
Voorlopig gaan we eens op zoek naar een soortgelijke manier om de Rijn te bekijken, voor volgend jaar. Scandinavië wil ik nog veel meer zien! Daar moeten we dus ook nog eens met de auto heen.

Als we de foto's afhalen, ben ik zwaar teleurgesteld. Het is bij lange na niet gelukt om vast te leggen wat wij hebben gezien. Het uitzicht was zo wijds en op foto's zie je maar zo weinig!

JANNIE HEIJMANS